DE APPEL Prachtig deden tusschen zomer en herfst de boomen ook buiten Eden. Een blijde lichtgloed wiegelde over gauwtrillend loover en tweekleurig vonkelend ooft, daar Heva, met gouden rug en hoofd tegen een boomstam leunend, haar zuigeling suste. Haar strekte gevlekte schaduw, die, bij vlinderig wit gezoen, haar goddelijke naaktheid kuste, tot bewegelijk kleed, doorglansd van groen. Het toedonkeren en openblinken der blaren zag ze niet, noch hoorde de vogelen hoe ze kweelden en sloegen verward en hard. In de zoele duisterheid van haar hangende haren hield ze haar kind en schonk het, bronwarm, de volle weelden van borst en hart. Schoon er al bloemen en looveren verdorden droomde zij de dagen niet verder in. De allereerste der moeders, had ze geen knaap tot man zien worden, en vreugd is elk begin. En vreugd, der vreugden teerste, lipjes te voelen leven uit uw kracht en oogen uit uw ziel. Toen, door de stilte die er heerschte voer zacht de wind: dat gaf een bonzen of er een appel viel. Wel smoorde de grasgrond halveling 't gerucht. Doch Heva hoorde En plotseling, gelijk een rotsklomp, plompend in den stroom, de waatren in rimpels slaat tot aan den andren oever, zoo werd de spiegel van haar stil gedroom gebroken tot gedachten, en haar binnenst droever... Hoe heeft ze, om zulke vrucht als schemert door haar wimpers, 't onbegrensd behagen der eerste dagen verbeurd in ééne stonde? hoe, lustbezwijkend, zelf slang gelijkend, den man genoopt tot kwaad genucht? Nu ziet ze, leelijk, groot, de Zonde! Ze ziet... Onder een woeste lucht, zakt de bodem der groene gaarde diep, rond, als eindigde hier de aarde in de ruimte zonder grond. Ze ziet haar eigen mager en bleek uit dien afgrond stijgen, strekkend het halve lijf hooguit, boven den rand. Rosrood flakkert het haar, een wolk die brandt; als bloemen die dorsten, welk, drijven de borsten, wijl heup, arm, nek, al 't lichaam spant. Door donkere kringen schieten de oogen, in wulpsch gegluur, vreemde schitteringen van vochtig vuur. Mooier dan de mooiste appelen in de grillige groenen der kruinfestoenen, ligt er een, rijprood, lokkend in 't gras. Goudlicht, uitbrekend, omkroont zijn kleuren, smelt in de lucht en doet haar geuren of ze al amber en bloesem was. Dat 's het heerlijke, verboden begeerlijke, de wellust die meest als belofte verrukt. Toedringend helt de schim de verzoeking tegen, het gelaat in drift half lach, half grijns. De beenige handen kruipen, wegen, grijperig groot, als lag, onder zondig gepeins en zwaar begeeren, gansch de aarde gedrukt. Schuw, haar oogen toe voor de oogen van het afstootelijk wederbeeld, verborg Heva, dieper gebogen, binnen heur haren 't onschuldig wicht met smarten geteeld. Wee vervulde haar, en wat ter wereld ooit zou bekoren en verderven, ieder ras leven en alle jong sterven, leed grooter dan 't geluk in Eden verloren voelde zij thans uit haar schoot geboren, en huiverde. Even sloeg het licht der zon, heerlijk traag uit de hoogte dalend, en stroomend onder de kruinen door, den beemd vol vlammen. In het beslotene warmer stralend en rooder, vloeide het rustig naar de stammen en at de koele schaduw. Zijn rijke gloed kuste, langs de lokken henen, de voeten, enkels en blanke schenen der vrouw met den rozigen bloei van bloed. Toen nu de goudvloed, met zachte zwelling gerezen, haar gansch omhulde, trad met veerkrachtigen stap van de groene helling derwaarts de sterke man. 't Lijf rechtop, het hoofd kroesharig, schoon en wild. Jeugdig uit hem ruischte een glans die zijn vleesch verguldde, en hij glimlachte mild als slechts de zon dat kan. Heva, zijn opgewekte schreden vernemend, richtte zich half overeind, en schoof heur haren open. De bloemrige knaap, met oogen door den vaak verkleind, van haar boezem neergegleden in de malsche wieg van haar dijen, had den eglantieren kelk der lippen nog lauw bedropen met witte melk. Vreugdoogen aaiden hem aan en over zijne leden boog beschermend haar arm... Luchtig genaderd zag Adam, beneden wind en roerend gebladert, moeder en kind rood rozig warm. Trotsch bleef hij lonken. Daar zag hij voor zijn voet den gouden appel vonken. Stappend raapt' hij hem op en in 't zonlicht, hoog en schoon, reikte hem Heva toe over 't hoofd van zijn zoon. 7 Van aarde en hemel. Steun-uitgave, Amsterdam 1915, 67 p. 19 Van aarde en hemel, Amsterdam (S.L. Van Looy) 1924, 103 p. 19 Van aarde en hemel, Leiden (A.W. Sijthoff) 1928, 103 p. 182 Het beste uit de gedichten van De Clercq, Zeist 1932, 196 p. 161 René De Clercq. Liederen, leeft! Sint-Niklaas 1977, 202 p.